بیست و دوم ماه مه توسط کنوانسیون تنوع
زیستی (CBD) در سال 2009 به گونه های مهاجم اختصاص داده شده است .
یافته های دانشمندان نشانگر
آن است که تهاجم بیولوژیکی به شکل بی سابقه ای در حال گسترش است که سبب افزایش
تهدید برای تنوع حیات و نیز اختلال در کارکرد اکوسیستم ها می شود و آثار منفی
خود را حتی بر روی اقتصاد جهانی نیز به همان اندازه تامین آب ، امنیت غذا و
سلامت بشر برجای می گذارد .
گونه های غریبه مهاجم در
"ارزیابی اکوسیستم هزاره" ، یکی از پنج عامل کلیدی منتهی به تغییر در اکوسیستم
ها به شمار آمده است . چهار عامل دیگر عبارتند از : تغییر زیستگاه ، تغییرات آب
و هوا ، بهره برداری های بیش از اندازه و آلودگی ها .
معضل گونه های مهاجم
ارتباطات
و تجارت روزافزون جهانی به گونه ای مستقیم در هم آمیختگی
گونه های گیاهی و جانوری در سراسر مرزهای جغرافیائی زیستی دخالت دارند.
گونه ها ناگهان به یک محیط
جدید برده می شوند که شاید نتوانند در آنجا ادامه حیات دهند ، اما در بیشتر
موارد زنده می مانند و به گونه مهاجم تبدیل می شوند . این روند ، همراه با
تخریب زیستگاه ها ، به عامل مهمی برای نابودی گونه های بومی در سراسر جهان در
چند صد سال گذشته تبدیل شده است . گرچه بسیاری از این صدمات به ثبت نرسیده اند
، اما امروزه درک روز افزونی از هزینه های اکولوژیکی تهاجم بیولوژیکی از نقطه
نظر زیان های جبران ناپذیر به تنوع زیستی بومی ، وجود دارد. همه انواع زیستگاه
ها در همه زون های آب و هوائی می توانند تحت تاثیر این مشکل قرار گیرند . مناطق
حفاظت شده نیز در امان نیستند.
گونه های مهاجم
(که در بیشتر موارد توسط
انسان منتقل می شوند )
موجوداتی هستند که موفق به استقرار خود و سپس چیرگی بر اکوسیستم بومی می شوند
و سالم می مانند .
زیست شناسان هنوز تلاش می
کنند این قابلیت تهاجم را پیدا کنند به امید این که تهاجم ها را در همان مرحله
آغازین پیش بینی و متوقف کنند .
مهاجم ممکن است موجودی
باشد که در کشور بومی خود تحت فشار یک عامل یا یک پارازیت به سر می برده است ،
و وارد اکوسیستمی می شود که از پیش توسط انسان ها یا عوامل دیگر برهم خورده است
. اما علت هرچه که باشد ،
پیامدهای چنین تهاجماتی – از
جمله تغییر زیستگاه و اختلال در روند اکوسیستم طبیعی – برای گونه های بومی
فاجعه بار است .
